Amalia Dulhan „Ukryte” („Hidden”), 21×35 cm, akryl na desce, 2013. Wystawa: „Imaginarium”, Muzeum Sztuki (Muzeul de Artă). Arad 2018

Ucałuj ze mną te skryte kamienie.

Wzlatuje pustka leśnego powoju,
kamiennych gąszczów, girland skamieniałych
ponad milczeniem zatrzaśniętych gór.
Przyjdź, iskro życia, rozpal skrzydła ziemi,
gdy mróz i kryształ, powietrze wzbudzone
odsłania żywe, wdeptane szmaragdy,
ach, wodo dzika, wypływasz spod śniegów!

O Wilkamayu, poruszona struno,
kiedy się pienią twoje wodogrzmoty
najbielszym hukiem, kiedy śnieg jest raną,
kiedy twój żywioł gwałtownie się szczerzy,
śpiewa i budzi swą napaścią niebo,
jakiż to język pobrzmiewa mi w uchu,
ledwie wyrwanym twej andyjskiej pianie?

Kto złamie opór twoich mroźnych sylab,
idiomów czarnych, sztandarów ze złota,
ust z głębi bytu, ujarzmionych wołań
twoich smukłych tętnic?

Pablo Neruda Wyżyny Machu Picchu (1950, fragm.), przełożyła Krystyna Rodowska

 

Kiss these secret stones with me.

The hollow of the bindweed’s maze,
The petrified plant, the inflexible garland,
Soar above the silence of these mountain coffers.
Come, diminutive life, between the wings
of the earth, while you, cold, crystal in the hammered air,
thrusting embattled emeralds apart,
O savage waters, fall from the hems of snow.

O Wilkamayu of the sounding looms,
when you rend your skeins of thunder
in white foam clouds of wounded snow,
when your south wind falls like an avalanche
roaring and belting to arouse the sky,
what language do you wake in an ear
freed but a moment from your Andean spume?

Who wanders grinding frozen syllables,
black languages, gold-threaded banners,
fathomless mouths, and trampled cries
in your tenuous arterial waters?

Pablo Neruda The Heights of Macchu Picchu (1966, fragm.), translated by Nathaniel Tarn