Sigmar Polke „Akt ze skrzypcami” („Akt mit Geige”), 1968. Pinakoteka Współczesna (Pinakothek der Moderne). Monachium 2016

„W pokoju pośród książek na stołach stoi młody człowiek i gra na skrzypcach. Liczba melodii i myśli jest nieskończona. A ta godzina niedzielnej gry to w istocie wiele godzin. Gdyż czas jest jak światło uwięzione między dwoma lustrami. Czas odbija się tam i z powrotem, wytwarza niezliczoną liczbę obrazów, melodii, myśli. Jest to świat niezliczonych kopii.
Gdy tak myśli, pierwszy człowiek wyczuwa innych. Wyczuwa ich muzykę, ich myśli. Wyczuwa siebie powtórzonego po tysiąckroć, wyczuwa swój pokój z książkami powtórzony po tysiąckroć. Wyczuwa swe myśli powtórzone. Czy ma odejść od żony? A ta chwila w bibliotece, gdy ona spojrzała na niego przez stół? A jej gęste rude włosy? Ale jakiej zaznał przy niej pociechy? Jakiej samotności, prócz tej godziny gry na skrzypcach?
Jego myśli odbijają się tam i z powrotem tysiąc razy pomiędzy każdą jego kopią, z każdym odbiciem stają się słabsze, aż wreszcie ledwo pamięta, jakie były pytania i dlaczego je sobie zadał. Wygląda na pustą ulicę i gra. Muzyka unosi się i wypełnia pokój, a kiedy mija godzina pojemna w niezliczone godziny, młody człowiek pamięta tylko muzykę.”

Alan Lightman Sny Einsteina (fragmenty)