László Mulasics (Bez tytułu, nr 3), enkaustyka (starożytna technika malarska) na szkle i japońskim papierze czerpanym, 65×80,5 cm, 1990. Várfok Gallery. Budapeszt 2018.

Węgierski dyrygent Gergely Dubóczky, poproszony w ramach festiwalu sztuki CAFe Budapest o wskazanie, które współczesne dzieło wizualne powinno znaleść się w wirtualnej kapsule czasu, zaproponował bliźniacze harmonijne układy Mysterium Cosmographicum Jana Keplera, przedstawione na obrazie László Mulasicsa: „gdyż dzieła tego artysty, a ta praca w szczególności, otwierają bramę do nowego świata”.

„Pojęcie harmonii muzycznych planet znali średniowieczni filozofowie. Musica universalis była tradycyjną metaforą filozoficzną, której nauczano na uniwersytetach i którą nazywano muzyką sfer. Musica universalis postrzegała proporcje w ruchach słońca, księżyca i planet jako formę muzyki. Muzyka ta była niesłyszalna, była czymś w rodzaju symbolicznej wibracji, pojęciem matematycznym lub religijnym.

Pitagoras jako pierwszy dostrzegł, że wysokość muzycznego tonu jest proporcjonalna do długości struny, która wydaje dźwięk, oraz że interwały pomiędzy harmonijnymi częstotliwościami dźwięku tworzą proste proporcje numeryczne. Keplera zaintrygowała idea pitagorejska, toteż podjął próbę znalezienia dla niej racjonalnego wytłumaczenia. Należy wspomnieć, że kiedy uczony używa określenia ‚harmonia’, ma na myśli nie muzyczną definicję, ale raczej szersze pojęcie obejmujące działania zarówno ciał niebieskich, jak i ciał ziemskich. Astronom podzielił Harmonices Mundi na pięć długich rozdziałów: pierwszy traktował o regularnych wielokątach; drugi o przystawaniu figur; trzeci o pochodzeniu proporcji harmonicznych w muzyce; czwarty o konfiguracjach harmonicznych w astrologii; piąty o harmonii ruchów planet. (…)

Chór niebieski Keplera składał się z tenora, planety Mars; dwóch basów: Saturna i Jowisza; sopranu: Merkurego oraz dwóch altów: Wenus i Ziemi. (…) Według Keplera przy bardzo rzadkich interwałach wszystkie planety śpiewałyby razem w doskonałej zgodzie. Uznał, ze wydarzyło się to tylko raz w dziejach, być może w czasie stworzenia. Teoria Keplera o wszechświecie opartym na muzycznej lub geometrycznej harmonii położyła podwaliny pod prawa o ruchu planet, które miały później stać się jednym z fundamentów teorii powszechnego prawa ciążenia Izaaka Newtona”.

Sarah Bartlett Tajemnice wszechświata w 100 symbolach (2016), tłum. Bożena Mierzejewska

„László Mulasics was one of the most exhibited Hungarian artists of the 80s and 90s. Despite his short life, he left behind an oeuvre of outstanding quality, characterised by thorough research in the field of painting techniques and the form creating essence of his material. (…) 1987 is a defining year for him, as this was the year when he delved into the ancient technique of encaustic, his main media in later years, which he developed to outstanding heights.
The complex technique of encaustic involves painting with liquid wax mixed with powder pigments and terpentine. Its roots go back thousands of years to the ancient world. The best known examples are Egyptian mummy portraits from the Hellenistic era. However, after its heyday between the 2nd century BC and the 4th century AD, encaustic was forgotten for hundreds of years”.

Krisztina Kovács (Várfok Gallery)

Harmony of the Spheres – Pythagoras discovered the precise relation between the pitch of the musical note and the length of the string that produces it. Based on the orbital movement he assumed that the Sun, Moon and all the planets emit their own unique celestial sound (imperceptible to the human ear). Musica universalis – the Music of the Spheres inspired many philosophers, artists and scientists. It expresses the metaphysical relationship between mathematical proportions and energetical tones. Johannes Kepler in Mysterium Cosmographicum (Cosmographic Mystery) presented his model based on the Copernican system and perfect Platonic geometrical figures. The precise distances between the planetary orbits (of known at that time: Mercury, Venus, Earth, Mars, Jupiter and Saturn) reflect the divine structures of the universe and the symphony of the cosmos.