Márton Emil Tóth (Bez tytułu), 2017. Wystawa „Acéphale”, aqb Project Space, Budapeszt 2018

„Marzę i moja głowa umyka. Dokąd wędruje odcięta? Moja głowa rozgałęzia się w ludzką palmę. Niezwykły, romantyczny widok. Oto wszystkie bajeczne osoby: episjer, kapitan okrętu, królowa, śpiewak, Eskimos, mleczarka. Moja głowo, nie wracaj jeszcze na ziemię. Moja głowo wytrzeszczaj oczy. Czy te pogmatwane obrazy nie są moim własnym odblaskiem? Czy słyszysz zgiełk, jaki przynosi ci wiatr przeczesujący ludzkie zboże? To szaleńcze słowa mówiące o szczęściu. Moja głowo, nie powracaj jeszcze.”

Zsófia Keresztes „Self-portrait of the cannibal”, 2017. „Acéphale”, aqb Project Space, Budapest 2018

„Głowa zaczyna wolno toczyć się ku morzu.
Ten, który oddzielił się od własnej myśli, gdy z dala pierwsze fale lizać zaczęły rany wzgardzonego czoła, porzucił swój bezruch jako odwrócony znak zapytania.
W czystym powietrzu nad zwapniałymi łańcuchami gór, na wyżynach, gdzie diamentowe niebo nieubłaganie oblewało ziemię odrapaną do kości, gdzie każdy kamień zdawał się znaczony śladem gwiezdnego konia o podkowach z ognia, ciało bez głowy wypuściło wielkimi fontannami potrójny strumień ze swych największych tętnic i krew utworzyła potworne paprocie w roziskrzonym błękicie przestrzeni.

Márton Emil Tóth „Deranged”, 2018. „Acéphale”, aqb Project Space, Budapest 2018

Ich łuki rozwinięte w otchłani ciągnęły się dalej czystymi napięciami życia, punkcikami rubinów, które toczyły się ku ostatnim ptakom atmosfery, ku świetlnemu pierścieniowi sfer, ku ostatnim tchnieniom sił przyciągania. Człowiek-żródło, porywany przez włoskowatość nieba, wznosił się między światami w ślad za swoją krwią. Całe bezużyteczne ciało nawiedziła przezroczystość. Powoli stawało się światłem. Krew promieniem. Członki ścięły się w niepojętym ruchu. I człowiek był już jedynie znakiem wśród gwiazdozbiorów.”

Louis Aragon Wieśniak paryski (fragm., 1926), przełożył Artur Międzyrzecki (2015)